Jon-Kåre Nordås Skjelanger

Jon- Kåre var ein god og kjær nabo. Han sprang forbi huset i lange spenstige sprang. Kvar dag, og vi sat stundom utanfor huset og han helste ivrig da han spurta forbi. Han måtte nett ned til huset sitt og stogga klokka. Rett etter kom han opp igjen og slo av ein prat over hekken. Han var alltid strålande blid og vennleg. Og vi kjente på at han hadde slik interesse av nabolaget, og oss som naboar. Vi følte ein slags tilhøyrsle til Jon- Kåre, Peder og Karoline som hadde drive gård der vi no bur. Vi er takksame for at dei alle er og har vore slike gode naboar, som også har brakt med seg historien om Nordås til oss. Det var så trist å sjå Jon-Kåre dagen før han døydde. Han var tapper der han gjekk med stive steg forbi huset vårt. Han hadde kanskje ei von om å gå seg fri frå det som hadde sett seg fast. Siste gong eg veksla nokre ord med han, for 3-4 månader sidan, prøvde eg å oppmuntra han til å ha tru på at han kunne vakna ein dag og kjenna seg fri. Eg såg på han at han ikkje såg den utvegen.Det var sørgeleg nok, slik at det ikje fanst ein veg meir for Jon- Kåre. Livsvegen vart borte for han. Eg vil alltid hugsa Jon- Kåre som ein svært vennleg mann. Ein flott mann, slank og spenstig, blid og med stor glede av å springa.